کاش بدانیم آخر دوستی خوب جدایی بد و طاقت فرساست.کاش بدانیم تنها خداست که همیشه

دوستمان دارد و خواهد داشت و با ما در هیچ شرایطی قهر نمیکند.کاش میتوانستیم قولی که در

طوفان با خدا میبندیم در آرامش فراموش نکنیم.کاش میتوانستیم معنای عشق را بفهمیم.کاش

میتوانستیم ترس از خدا را همیشه در دلهایمان نگه داریم.کاش میتوانستیم معنای رفاقت را بفهمیم.

داستان واقعی در زندگی من:با دوستم قرار گذاشته بودیم برای

جشنواره خوارزمی طرحی بدهیم.تمام لوازم را تهیه کرده بودیم به جز یک

تکه آهن.با دوستم تک تک مغازه ها را  برای یافتن تکه آهن میگشتیم.در

جیبمان3050 تومان پول داشتیم.که آن سه هزار تومان قیمت تکه آهن بود

و پنجاه تومان اضافه میماند.در بین چیز هایی که خریده بودیم واشاری بود

که وسطش سوراخ بود و تیز.و آن واشار دست دوستم بود.ناگهان دوستم

گفت دستم در سوراخ واشار ها گیر کرده است.خلاصه با هزار بدبختی

دستشو بیرون آورد اما دستش به شدت زخمی شده بود . ازش خیلی

خون میومد.5مغازه رفتم و گفتم آقا اگه میشه چسب زخم با دستمال

کاغذی بدید گفتن نداریم.خلاصه چند مغازه دیگه رو گشتم گفتن نداریم.در

آخر وارد مغازه ای شدم و با حالت پریشان گفتم سلام آقا چسب زخم

دارین؟گفت آره.منم که خیلی خوشحال شدم  و از آنجایی که پنجاه تومن

پول داشتم گفتم خوب آگه میشه یه دونه بدید.اونم گفت دونه ای نیست

بسته ای.منم که پولم کم بود گفتم آقا رفیقم دستشو بریده خواهشا یه

دونه لااقل دستمال کاغذی بدین ببنده به دستش و به من جواب

داددستمال کاغذی بسته ای پونصد تومنه.

 همه چی پول نیست.هوای هم دیگه رو

داشته باشیم.